Huub van Noorden is het gewend om bij zware trails in de top van het klassement te eindigen. Op het eerste gezicht lijkt de dertiende plaats die hij zaterdag behaalde daarom een beetje tegenvallend. Maar als je weet dat dat in de 73 kilometer lange Transvulcania was, wordt het opeens een heel ander verhaal. De gloednieuwe 26-jarige inwoner van ‘s-Heer Abstkerke – in de volksmond Schrabbekerke – verraste op het Canarische eiland La Palma vriend en vijand en tal van wereldtoppers.
In de acht pagina’s tellende Transvulcania-bijlage van de plaatselijke krant Diario de Avisos werden vooraf de kansen van tal van atleten gewikt en gewogen. Achtentwintig namen werden er genoemd, van mannen uit Spanje, Frankrijk, Polen, Australië, Portugal, de VS, Griekenland, Italië en Zuid-Afrika. Die van Huub van Noorden stond er niet bij. En waarom ook? Vorig jaar werd hij 44e en moest hij twee vrouwen voor zich dulden. Bovendien: een trailer uit een land waar de hoogste ‘berg’ 321 meter is, kan in een wedstrijd met 8500 hoogtemeters (4400 omhoog, 4100 omlaag) toch geen potten breken? Wel dus.
En, hoe voelt het drie dagen na het succes in de Transvulcania?
Heel goed. Ik heb mezelf natuurlijk verrast met die dertiende plaats. Als je ziet welke wereldtoppers er meededen en wie ik allemaal achter me gelaten heb… Ik bleef me maar fit voelen tijdens de wedstrijd. Ik kon maar blijven gaan. Ik kreeg gaandeweg een beetje het Kustmarathongevoel van 2013. Toen begon ik langzaam maar zeker te beseffen dat ik hem kon winnen. Nu kreeg ik langzaam maar zeker in de gaten dat ik heel hoog kon eindigen. Ik kan je vertellen dat dat wel een prettig gevoel is. Ik ga proberen nu nog een beetje na te genieten. Eigenlijk besef ik nog niet helemaal dat ik het zo goed gedaan heb. Ik ga eens wat filmpjes en foto’s kijken op internet.
Je hebt bij de finish nog iets van je handelsmerk laten zien.
Ja, ik had me voorgenomen dat als ik alle vrouwen achter me zou houden bij de finish een paar radslagen zou maken. Het werden er drie. De mensen vonden het fantastisch. Zoiets hadden ze nog nooit gezien.
Wat heb je gedaan als voorbereiding op de Transvulcania?
Ik ben drie keer naar de duinen van Walcheren gereden en ben die steeds anderhalf uur op en af gerend. En op La Palma heb ik nog stukken van het parkoers verkend. Zo ben ik met m’n vrouw naar het hoogste punt gereden, de Roche de Muchachos op 2426 meter. Vorig jaar ben ik er ook over gerend maar toen was ik al zo kapot, dat ik me er weinig van kon herinneren. Het was vooral mentaal wel goed voor me. Daar ligt een van de moeilijkste stukken met een lange, steile klim naar de top. Nu wist ik wat me te wachten stond.
Kenners zeggen dat afdalingen het belangrijkst zijn om op te trainen. Heb je die gevaarlijke afdaling van 18 kilometer lang na de Roche de Muchachos, van 2426 naar 0 meter, niet verkend?
Alleen het laatste stukje. En eigenlijk heb ik op de afdaling niet veel verloren. Dat is misschien iets voor de volgende keer. Twee uur aan een stuk afdalen zijn mijn benen natuurlijk niet gewend. Daar kan i nog wel wat aan doen. Maar ik kan me op alle onderdelen nog verbeteren. Eigenlijk is het een ongelijke strijd als je loopt tegen mannen die alle dagen in de bergen kunnen trainen. En wat denk je van de hitte. Het was dat laatste stuk misschien wel dertig graden. Dat ben ik ook niet gewend.
Heb je veel reacties gehad?
Eigenlijk niet. Kennelijk valt m’n prestatie nog niet erg op. Maar ik hoop dat er ergens een belletje gaat rinkelen. Bij een trainer of een sponsor. Ik zou graag meer uit m’n sport willen halen. Maar daar moet ik dan wel faciliteiten voor krijgen. Ik heb nu al heel veel steun aan mijn sponsor Scarabee, maar meer sponsors zouden welkom zijn om me naar een hoger niveau te helpen. Ik zou af en toe eens een week in de bergen moeten kunnen trainen. Ik wil volgend jaar graag weer de Transvulcania lopen. Dan zou het mooi zijn om een paar weken van te voren naar La Palma te gaan. Om te trainen en te wennen aan de omstandigheden. Vandaag was ik voor het eerst een beetje moe. Maar wat wil je. We waren om twee uur ’s nachts thuis en ik moest overdag gewoon werken. Veel andere trailers kunnen lekker uitrusten en naar een volgende wedstrijd toewerken.
Hoe nu verder?
Over drie weken het WK in Annecy, Frankrijk, de Maxirace over 83 kilometer. En volgend jaar hoop ik op een plaats in de top tien van de Transvulcania.
Morgen meer over de Transvulcania. Dan over mijn ‘prestatie’. Om alvast een tipje van de sluier op te lichten: ik ben niet gefinisht. Alweer niet. Alweer een dnf. Het begint een beetje te vervelen…
koendevries 
Jammer, dat zo’n prestatie als die van Huub hier geen aandacht krijgt.
Zeer knap gedaan, Huub.
LikeLike