De Boxmeerdaagse

Vanmiddag sprak ik de buurman. Of ik ondanks de hitte nog gelopen had. Jazekerwel, antwoordde ik. Van Velden naar Boxmeer, 47 kilometers schoon aan de haak. Af en toe had ik al de indruk dat de buurman me met al dat gehardloop een vreemde snoeshaan vond, maar nu wist ik het zeker. Met grote ogen keek hij me aan, alsof ik van een andere planeet kwam. ‘Gekkenwerk’, hoorde ik hem zeggen terwijl hij hoofdschuddend wegliep.

By the way. Onderaan weer een gedicht van Pieter van Horssen. Over een soortement van tegenhanger van onze tocht. ‘Ik toon de teleurstelling aan van een loper die op een paar seconden de verbetering van zijn pr mist. Jullie gaan zonder stress lekker lopen en van de natuur genieten. Sociale contacten zijn belangrijker dan tijden’, laat hij weten. Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben.

De start

Advertenties

De Escapardenne Trail

Het moet jaren geleden zijn dat deze jongen na een hardloopwedstrijd naar voren werd geroepen. Zondag was het eindelijk weer eens zo ver. Ik was nog aan het uithijgen van de 35 kilometers van de Escapardenne Trail toen mijn naam door de luidsprekers schalde. Hoera, dacht ik opgewekt. Ik zal een prijs hebben gewonnen in mijn leeftijdsklasse! Maar helaas, dat was niet het geval. In kreeg een fraai bierpakket omdat de voorzitter van de organiserende club in de tombola mijn startnummer had getrokken. Jammer. Maar toch ook wel een beetje fijn, want anders win ik helemaal nooit wat.  

De Brabantse Wal trail

Dingen die goed zijn moet je niet veranderen. Bij atletiekvereniging Spado uit Bergen op Zoom kennen ze deze wijze levensles vast wel, maar ze nemen hem niet ter harte. En dat is tot mijn verbazing nog terecht ook. Hun Brabantse Wal marathon was al mooi en leuk maar de nieuwe versie die gisteren gehouden werd, kan mijn goedkeuring nog meer wegdragen.

Even relatieve rust in de tent

Hoe langzaam je hem ook loopt, na een 100 kilometer moet je even pas op de plaats maken. Dat was dan ook mijn voornemen maar dat lukte niet helemaal. Acht dagen na de Whew100, vorige week maandag, stond immers de tweede training van het ZLM-Kustmarathonteam op het programma. Daarna kon er in alle hevigheid gerust worden, hoewel het hardlopen niet vergeten werd. Vrijdag hielp ik mee de ZLM-Don Stadsloop in goede banen te leiden en zondag mocht ik in Friesland op m’n fietsje meegenieten van de Elfstedentocht. Ja, die is er ook voor hardlopers.  

De Whew100

Ben je bijgelovig? Ik dacht dat ik er een eind vanaf was. Tot afgelopen vrijdag. Toen kreeg ik nummer 169 voor de Whew100 met start en finish in Wuppertal. Zoals iedereen wel weet is 169 het product van 13×13. Van het getal 13 hou ik absoluut niet, laat staan van 13×13. Allerlei doomscenario’s spookten door m’n hoofd toen ik het nummer opspeldde. Hoewel de wedstrijd niet geheel vlekkeloos verliep, kwam ik andermaal tot de conclusie dat bijgeloof nergens goed voor is.

Mirker Bahnhof

De Bouillonnante

Helemaal zeker weet ik het niet, maar aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid heb ik gisteren in de Bouillonnante een nieuw persoonlijk record gevestigd: een nieuwe langzaamste tijd over 5 kilometer. Over de kilometers 38 tot en met 43 in de trail in de Ardennen deed ik 1 uur, 21 minuten en 35 seconden. En dat terwijl ik anderhalve week eerder een 5 kilometer in 23.07 volbracht. Een gevoel van schaamte hoef je me desondanks niet aan te praten. Het waren de lastigste vijf kilometers die ik ooit gelopen heb.  

Trail au Fil du Bocq

Als ik dit schrijf is het 1 april, maar toch is alles wat hier staat waar. Of toch in elk geval bijna allemaal. Het gaat over de Trail au Fil du Bocq, een mooie trail met start en finish in Evrehailles, een kilometer of 20 onder Namen. Ik liep de 51 km die op mijn immer enthousiaste Garmin inclusief een stukje omlopen 53,55 km werd, met 1900 hoogtemeters. Het gaat ook een beetje over een mountainbiker die dankzij een toetertje op zijn stuur lange tijd een soortement van gids was, én over de eeuwig terugkerende zoektocht naar het ultieme loopgenot. Naar het gevoel dat alles in je lichaam naar behoren marcheert, zo goed zelfs dat je je beter voelt dan als – laten we het netjes houden – in het drieMichelinsterren-restaurant Inter Scaldes te Kruiningen een engeltje over je tong piest.