De Saeftingherun is maar 8 of 12 kilometer, een beetje weinig voor een verstokte trailer, maar toch nam ik zondag de moeite om in een uurtje naar Paal te rijden. Paal, zult u zeggen, wat is dat nou weer? Nou, Paal is een dorpje in Zeeuws-Vlaanderen. Aan de Westerschelde, aan de rand van het Verdronken Land van Saeftinghe. Eens per jaar mag je daar heerlijk doorheen baggeren. 
Hier volgt een dienstmededeling. Willen de deelnemers aan de Boulevardloop die te veel speeksel in de mond danwel de keel hebben bij het uitspugen daarvan voortaan rekening houden met de wind? Heel graag. Dank u voor uw aandacht. 
Bovenstaande dienstmededeling komt niet zo maar uit de lucht vallen. Ondergetekende was woensdagavond namelijk het slachtoffer van een rondvliegende fluim, geproduceerd door een onvoorzichtige loper. Hij liep tijdens het laatste halve rondje een metertje of 5 voor me. Veel zag ik niet meer omdat ik zo ongeveer op m’n wenkbrauwen liep, maar was nog wel net zo scherp dat ik hem het hoofd naar rechts zag afwenden om een indrukwekkende hoeveelheid speeksel richting trottoir te zien dirigeren.
De jongeman had kunnen en moeten weten dat de stormachtige wind hier onmiddellijk bezit van zou nemen. De fluim belandde niet op de stoep maar via een korte bocht pardoes op mijn broek. Ik weet niet of het aan dit incident lag of aan mijn vermoeienissen van de zondag ervoor (trail van 46 km) maar precies om deze plek kwam een eind aan mijn inhaalrace… 
De laatste jaren staat de Boulevardloop altijd op mijn agenda. Niet alleen omdat het een van de weinige lopen is in mijn woonplaats Vlissingen, maar ook omdat hij een en al historie ademt. Woensdag was de Boulevardloop toe aan de 82e editie. Daarmee is het een van de oudste hardloopwedstrijden van Nederland.
Tijdens de trainingen van de Gold-groep op dinsdagmorgen is de loop regelmatig onderwerp van gesprek. Tal van bejaarde trainingsmaatjes stonden daar ooit aan de start. Dat je vroeger niet twee maar één rondje moest lopen, dat het publiek rijen dik stond, dat er bussen uit België kwamen vol met supporters van de toppers van onze zuiderburen, over organisator Gerrie ter Meulen, de sigaren- en sigarettenwinkelier uit de Walstraat, over het niveau van de deelnemers dat vroeger heel veel hoger lag, over de Karhu-schoenen waarop destijds gelopen werd, over het uiterlijk van de deelnemers: hele korte broekjes, graatmager, lange haren en wapperende baarden enzovoorts enzovoorts.
Een van de trainingsmaatjes die met weemoed terugkijkt op die oude tijden is Pieter van Horssen. Hij maakt er zelfs gedichtjes over:
een ouwe atleet uit westkapelle
was op de boulevard flink aan ‘t versnelle
ik dacht zo – nou man
je kan er nog steeds wat van
ik zal ’t in een limerick vertelle
Omroep Zeeland liet onze goede vriend Johan de Vlieger aan het woord. Toen hij 12 was deed hij voor het eerst mee. Inmiddels is hij 60. Johan finishte ver voor me, net als meer dan 150 andere deelnemers. De trail van zondag speelde me parten, maar ook de harde wind. En wat ik verder nog over de Boulevardloop kwijt wil, is het volgende: het parkoers is prachtig maar ook bijzonder irritant. Ik was er heilig van overtuigd dat ik het dit keer heel rustig aan zou doen. Maar voordat je een kilometer gelopen hebt en bij Michieltje de eerste bocht van 180 graden maakt om de terugweg te aanvaarden, heb je gezien wie er zoal voor je lopen.
Bij mij werkt dat als een rode lap op een stier. Tsjeeeeh, denk je dan… Loopt die voor me? En die ook? Dat kan toch eigenlijk niet? Dat kan ik toch niet over mijn kant laten gaan? En zo loop je al snel harder dan je eigenlijk wilde. Omdat je niet achter die ‘prutser’ wilt finishen. Ruim voor de tweede bocht gebeurt precies hetzelfde en al lang voordat je bij de vierde en laatste bocht bent, ben je helemaal buiten adem omdat je steeds weer lopers ziet waarvan je vindt dat je daarvoor moet eindigen.
Mijn inhaalrace eindigde ruim voor die vierde bocht, zoals gezegd bij die fluim op mijn broek. Daar zal ik de schuld echter niet aan geven. Het was gewoon op. Barry Knibbeler kon ik nog wel even passeren maar hij liep me niet veel verderop geheel terecht weer voorbij. Het kielzog van Kustmarathon-teamgenoot Pieter de Hollander kon ik nog net halen. Daarna zag ik hem steeds verder uit het zicht verdwijnen. Toch viel het allemaal nog wel mee. Vorig jaar was ik maar 19 seconden sneller. 
En die fluim? Die heb ik meteen na de finish weggewassen met het kraakheldere water uit een bekertje van Mia.
Tot slot nog een gedicht van Pieter. Ook enigszins toepasselijk.
potjeslatijn
eens trainde ik heel hard bovenop de dijk
temposessies – ‘k was de koning te rijk
het ging allemaal voor de wind
ik zweefde over het losse grind
achteraf moest ik deze training betreuren
ik moet er nu toch echt over zeuren
want helaas speelden mijn darmen op
wat leidde tot een sanitaire stop
‘k moest iets versturen met de buizenpost
daarmee werd mijn probleem opgelost
het gras was hoog en niet gemaaid
er leefden beestjes in ( heel erg gehaaid )
ik werd belaagd door een kleine gladjanus
het was een valse ixodes ricinus
de smeerlap greep gelijk zijn kans
op mijn been kwam een erythema migrans
veroorzaakt door de borrelia burgdorferi
het is een heel vervelend mysterie
ik moest dus aan de doxycycline
eigenlijk had ik liever extra adrenaline
een tekenbeet ! een tekenbeet !
had ik maar gesmeerd met deet !
Het is vaste prik. Ook aan mijn vierde deelname aan de Boxmeerdaagse hield ik een goed gevoel over. Het was heerlijk dabberen door de Brabantse en Limburgse natuur, 46 kilometer lang. Maar er was nu ook iets extra’s. Bij het wakker worden vanmorgen zat m’n vel vol bobbeltjes, blaasjes en kriebels. Zijn de stekels van de eikenprocessierups in m’n huid blijven steken? Hebben andere insecten me te grazen genomen? Of ben ik allergisch voor een of andere boom of struik? 
Het stond al jaren op de agenda maar het kwam er nooit van. Vandaag (zondag) lukte het eindelijk wél om aan het door Leonie Ton georganiseerde Rondje Oosterschelde mee te doen. Met zes benen en vier wielen werd het een prachtige tocht, die voor herhaling vatbaar is. 
Het heeft even geduurd, maar eindelijk heb ik weer eens een persoonlijk record verbeterd. Zondag liep ik mijn langzaamste ‘gewone’ marathon ooit: 4.53.58 in de Brabantse Wal Marathon. Natuurlijk moet deze mijlpaal vooral aan mij toegeschreven worden, maar de warmte had er ook iets mee te maken. De thermometer wees zo hier en daar 32 graden Celsius aan.
Enkele Zeeuwse, Brabantse en ja, zelfs een Zeeuws/Belgische deelnemer(s)
Van Jan de Wilde heb ik geleerd dat je bepaalde trainingen in ‘moppentempo’ moet afleggen. Aanvankelijk was ik sceptisch over deze zienswijze, maar de laatste tijd word ik er een steeds grotere voorstander van. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet. Daarom toog ik zaterdag met die opdracht naar De Krammerloop, op het drielandenpunt van de provincies Zeeland, Noord-Brabant en Zuid-Holland. Het toeval wilde dat er lange tijd een goede gesprekspartner naast me liep en ik daardoor het moppentempo acht van de tien kilometers kon vasthouden. Heerlijk gelopen dus.
,,En, hoe was de WHEW100?”, vroeg een hardloopcollega me gisteren vol verwachting. ,,Misselijkmakend”, was mijn ietwat korte antwoord. Daar kon ik het niet bij laten, want deze term behoefde enige nuancering. De WHEW100 was misselijkmakend in de zin dat mijn maag weer eens tegensputterde tijdens een langdurige inspanning. Qua beleving was het een heel ander verhaal. Net als vorig jaar was het een heerlijk dagje hardlopen, dat lekker lang duurde: 12 uur en 40 minuten.
