Olne-Spa-Olne

Er zijn heel wat dingen waar ik me op verheug tijdens Olne-Spa-Olne. Maar niet op de soep die je krijgt tijdens de derde bevoorrading in het plaatsje Oneux. In de garagebox van een plaatselijke bewoner krijg je een buitengewoon vriendelijk onthaal. Een glimlach, een applausje, een hartelijk welkom en zelfs soms een klopje op de schouder met de mededeling dat je nog maar 22 kilometer te gaan hebt. Je moet echter wel uitkijken wat je daar in je maag gesplitst krijgt. Als je niet uitkijkt krijg je door een vrolijke Ononeuxenaar een bakje koude, groene drab in je handen gedrukt dat echt niet te vreten is. Ook dit jaar kreeg ik weer eentje. Niet van de plaatselijke bewoner maar van Angelique, die mij en Edward na 48 kilometers rennen even in de watten wilden leggen.

De Hobbeldebobbelloop

Horloge niet opgeladen, fototoestel vergeten en drinken vergeten. Bij de Kustmarathon of een belangrijke trail zal het me niet overkomen dat ik slecht voorbereid aan de start kom maar bij de Hobbeldebobbelloop gebeurde dat zaterdag dus wel. Niet dat de Hobbeldebobbel niet leuk is, integendeel. Na afloop constateerde ik al pratend met vader (53) en zoon (26) Pieter Wisse dat de Hobbeldebobbel ex-equo op drie staat in mijn virtuele lijst van Zeeuwse loopjes. Op 1 staat natuurlijk de Kustmarathon, op 2 de Pannenkoekenloop en op 3, samen met de Halve van Cadzand, de Hobbeldebobbelloop.

De Santa Cruz Extreme

Ik weet niet hoe het bij u werkt, maar ik heb zo af en toe een wake-upcall nodig. Zaterdag kreeg ik er weer eens eentje, een wake-upcall die broodnodig was. Het gebeurde bij de Santa Cruz Extreme, een trail over 49 kilometer op Tenerife. Ik dacht dat ik die wel even zou kunnen lopen. In mei liep ik in Duitsland er immers 100, dus wat kon me eigenlijk gebeuren?

De Zeeuwse Kustmarathon

De Kustmarathon van tien jaar geleden noemden we Den Allerzwaersten. Een zuidwesterstorm en hoog water maakten van de mooiste hardloopwedstrijd in Zeeland en verre omstreken de meest heroïsche uit de geschiedenis. Het contrast met de Kustmarathon van dit jaar was groot. Door laag water, windje mee en een veel makkelijker parkoers zou ik hem Den Allermakkelijksten willen noemen. Dat ik toch enorm heb afgezien, lag helemaal aan mezelf.

Een minuut stilte voor Lein

De Spartathlon

Er zijn mensen die beweren dat het lopen van een marathon ongezond is. 42 kilometer en 195 meter rennen zou te zwaar zijn voor het lichaam. Iedereen die langere afstanden loopt weet dat het klinkklare onzin is. Ik zou deze criticasters willen adviseren eind september volgend jaar een reis te boeken naar Griekenland. In het laatste weekend van die maand wordt de Spartathlon gelopen. Het is een wedstrijd over 246 kilometer van Athene naar Sparta, die je binnen 36 uur moet afleggen. Bijna de helft van de 400 deelnemers slaagde er dit jaar in.

De Trail Cote d’Opale

Het is niet zo dat ik een gebrek heb aan zelfvertrouwen, maar toch is het fijn als je dat zo nu en dan met een onsje kunt opkrikken. Zondag lukte dat heel aardig tijdens de Trail Cote d’Opale. Niet alleen omdat ik als tweede zestiger finishte, maar ook dankzij een uitgekiende strategie.

De Halve van Westenschouwen

Elke loop heeft zijn wetmatigheden, zo ook de Halve van Westenschouwen. Op weg er naar toe is het jaar-in-jaar-uit aanschuiven in de file van de strandgangers, want bij de halve is het altijd mooi weer. Ook neem ik me jaarlijks voor het rustig aan te doen, omdat er pas begin oktober echt gepiekt moet worden. Even zo vaak loop ik me het snot voor ogen omdat het tegen de verwachting in best lekker gaat. En elk jaar ga ik met de finish bijna in zicht helemaal kapot omdat het toch wel erg warm is en de conditie nog niet helemaal optimaal.

zonovergoten start