Drienke en janke

Merkwaardig hoe het werkt in een mensenbrein. Zaterdag, op het strand tussen Vrouwenpolder en Oostkapelle, schoot er uit het niets een herinnering uit lang vervlogen tijden door m’n hoofd. Ik moest plots denken aan de woorden van een nogal Zeeuws georiënteerde trainer, die uitblonk in eenvoud. ,,Jemoe oltiet bluuve drienke en bluuve aeseme”, leerde hij ons te pas en te onpas tijdens conditietrainingen. Om dat aeseme moesten we lachen. Maar niet te hard, want dan werd de trainer boos. En dat drienke, tja, dat lag toch voor de hand?    

Advertenties

De Sint Pieters Beartrail

Het is misschien een raar praatje, maar zondag had ik tijdens de Sint Pieters Beartrail een beetje last van m’n rechteroor. Af en toe gaf dat ding een steek of kon ik er weinig meer door horen. Wat misschien nog wel raarder is: het was vele maanden geleden dat ik er last van had, en toch was ik er hartstikke blij mee. Het is namelijk zo dat hoe vaker m’n oor zeurt tijdens een hardloopwedstrijd, hoe beter ik in vorm ben.  

Weer met beide benen op de grond

Vorige week blogte ik met het hoofd in de wolken dankzij mijn goede tijd in de Halve van Westenschouwen en mijn doorbraak als fotograaf. Een week later sta ik weer met beide benen op de grond. In de Kustloop liep ik weliswaar buitengewoon lekker, maar als fotograaf viel ik lelijk door de mand.   

Eindelijk erkenning

Omdat ik bang was voor iets te veel enthousiasme, heb ik een poosje gewacht met het schrijven van dit blog. Zaterdag was namelijk een hoogtijdag voor me. Om te beginnen kreeg tijdens de Halve van Westenschouwen het lekkere loopgevoel terug dat ik al maanden of misschien wel jaren kwijt was. Zonder me het snot voor de ogen te lopen en zonder stimulerende middelen had ik voor de 21,1 kilometer tien minuten en drie seconden minder nodig dan in 2017: 1.42.30. Hoera. En, wat misschien nog wel leuker was, na afloop kreeg ik erkenning als fotograaf. Mij werd namelijk gevraagd om de foto’s van de huldiging te maken.  Vind je me nòg te positief in dit blog? Lees als tegenhanger dan onderaan het gedicht van Pieter van Horssen: Runners Blues. Vrij naar Jules Deelder. 

De Boxmeerdaagse

Vanmiddag sprak ik de buurman. Of ik ondanks de hitte nog gelopen had. Jazekerwel, antwoordde ik. Van Velden naar Boxmeer, 47 kilometers schoon aan de haak. Af en toe had ik al de indruk dat de buurman me met al dat gehardloop een vreemde snoeshaan vond, maar nu wist ik het zeker. Met grote ogen keek hij me aan, alsof ik van een andere planeet kwam. ‘Gekkenwerk’, hoorde ik hem zeggen terwijl hij hoofdschuddend wegliep.

By the way. Onderaan weer een gedicht van Pieter van Horssen. Over een soortement van tegenhanger van onze tocht. ‘Ik toon de teleurstelling aan van een loper die op een paar seconden de verbetering van zijn pr mist. Jullie gaan zonder stress lekker lopen en van de natuur genieten. Sociale contacten zijn belangrijker dan tijden’, laat hij weten. Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben.

De start

De Escapardenne Trail

Het moet jaren geleden zijn dat deze jongen na een hardloopwedstrijd naar voren werd geroepen. Zondag was het eindelijk weer eens zo ver. Ik was nog aan het uithijgen van de 35 kilometers van de Escapardenne Trail toen mijn naam door de luidsprekers schalde. Hoera, dacht ik opgewekt. Ik zal een prijs hebben gewonnen in mijn leeftijdsklasse! Maar helaas, dat was niet het geval. In kreeg een fraai bierpakket omdat de voorzitter van de organiserende club in de tombola mijn startnummer had getrokken. Jammer. Maar toch ook wel een beetje fijn, want anders win ik helemaal nooit wat.  

De Brabantse Wal trail

Dingen die goed zijn moet je niet veranderen. Bij atletiekvereniging Spado uit Bergen op Zoom kennen ze deze wijze levensles vast wel, maar ze nemen hem niet ter harte. En dat is tot mijn verbazing nog terecht ook. Hun Brabantse Wal marathon was al mooi en leuk maar de nieuwe versie die gisteren gehouden werd, kan mijn goedkeuring nog meer wegdragen.