Filevorming en vertraging bij Olne-Spa-Olne

De tweede hardloopgolf mag volgens experts over zijn hoogtepunt heen zijn, de ultra-hardloopgolf is dat volgens mij zeker nog niet. Er zijn steeds meer wedstrijden over afstanden verder dan de marathon en ze worden drukker en drukker. Olne-Spa-Olne (70 km) had zondag 717 finishers, ruim 400 meer dan in 2011 toen ik voor de eerste keer meedeed. Net als toen wilde ik voor donker finishen, maar dat zat er niet in. Dat lag aan mezelf, maar ook een beetje aan het parkoers dat 5 kilometer langer was dan toen en vooral een stuk zwaarder.

Advertenties

De Brabantse Wal Trail

Sinds kort ben ik in het gelukkige bezit van een nieuw hardloophorloge: de Garmin Fenix 5 plus. De laatste weken ben ik bezig de geheimen van dit wonder der techniek te ontdekken, maar omdat het apparaat zo verschrikkelijk veel functies heeft, heb ik nog lang niet alles onder de knie. Zo lukt het bijvoorbeeld nog niet om een GPS-route in het horloge te laden. Dat dat bijzonder jammer is, ontdekte ik afgelopen zaterdag. In de Brabantse Wal Trail had ik deze functie heel goed kunnen gebruiken. Zo hier en daar waren de lintjes in geen velden of wegen te bekennen en was het zoeken naar een speld in een hooiberg.  

De marathon van Etten-Leur

Met het oog op de Brabantse Wal Trail van 10 november (75 km) moest er op korte termijn nog een serieuze langeduurloop gedaan worden. Je kunt natuurlijk zelf op pad gaan, maar dan ligt er vaak ergens een duiveltje op de loer dat je toefluistert dat je er best wat eerder mee mag stoppen. Zeker als het opeens nog maar 5 graden is in plaats van de gebruikelijke 25. Het moest iets officiëler zijn en zo viel de keus op de marathon van Etten-Leur. Op mijn eerste gezicht een wat saaie marathon, maar dat bleek niet het geval.

Een rustige start

Drienke en janke

Merkwaardig hoe het werkt in een mensenbrein. Zaterdag, op het strand tussen Vrouwenpolder en Oostkapelle, schoot er uit het niets een herinnering uit lang vervlogen tijden door m’n hoofd. Ik moest plots denken aan de woorden van een nogal Zeeuws georiënteerde trainer, die uitblonk in eenvoud. ,,Jemoe oltiet bluuve drienke en bluuve aeseme”, leerde hij ons te pas en te onpas tijdens conditietrainingen. Om dat aeseme moesten we lachen. Maar niet te hard, want dan werd de trainer boos. En dat drienke, tja, dat lag toch voor de hand?    

De Sint Pieters Beartrail

Het is misschien een raar praatje, maar zondag had ik tijdens de Sint Pieters Beartrail een beetje last van m’n rechteroor. Af en toe gaf dat ding een steek of kon ik er weinig meer door horen. Wat misschien nog wel raarder is: het was vele maanden geleden dat ik er last van had, en toch was ik er hartstikke blij mee. Het is namelijk zo dat hoe vaker m’n oor zeurt tijdens een hardloopwedstrijd, hoe beter ik in vorm ben.  

Weer met beide benen op de grond

Vorige week blogte ik met het hoofd in de wolken dankzij mijn goede tijd in de Halve van Westenschouwen en mijn doorbraak als fotograaf. Een week later sta ik weer met beide benen op de grond. In de Kustloop liep ik weliswaar buitengewoon lekker, maar als fotograaf viel ik lelijk door de mand.   

Eindelijk erkenning

Omdat ik bang was voor iets te veel enthousiasme, heb ik een poosje gewacht met het schrijven van dit blog. Zaterdag was namelijk een hoogtijdag voor me. Om te beginnen kreeg tijdens de Halve van Westenschouwen het lekkere loopgevoel terug dat ik al maanden of misschien wel jaren kwijt was. Zonder me het snot voor de ogen te lopen en zonder stimulerende middelen had ik voor de 21,1 kilometer tien minuten en drie seconden minder nodig dan in 2017: 1.42.30. Hoera. En, wat misschien nog wel leuker was, na afloop kreeg ik erkenning als fotograaf. Mij werd namelijk gevraagd om de foto’s van de huldiging te maken.  Vind je me nòg te positief in dit blog? Lees als tegenhanger dan onderaan het gedicht van Pieter van Horssen: Runners Blues. Vrij naar Jules Deelder.