De Bossen van Vlaanderentrail

Zaterdag gingen Jan-Willem, Leonie en ik op verplaatsing naar Aalter voor de Bossen van Vlaanderentrail. Ik had wel goesting in de 47 koerskilometers. Het was in de voormiddag al schoon weer, weliswaar een pietelijklein beetje dompig, maar weinig winderig.

Door de corona zat vooraf gezellig klappen met een tas koffie er niet in. Het was omkleden bij de voiture, een beetje koukleumen en vertrekken vanaf het plein. Het was de afgelopen week droog, het parkoers lag er meestentijds schoon bij, maar mieljaar, wat lag er zo hier en daar toch nog veel slik! Al na 5 kilometer zag ik een kwistenbiebel die uitgleed en vol op zijn plaat ging. Niet veel verder had crapuul een bordje verhangen, waardoor een groot deel van mijn voorgangers verloren liep. Amai en nondeju! Liep deze ouwe zot zomaar verschietelijk in de topvijf! Wat was ik fier!

Lang duurde dat niet. Subiet kreeg ik een klopke en moest ik de rol lossen. Bij de bevoorrading hielpen stukjes speculoos en appelsien en wat plat water me er weer bovenop. Het was heerlijk dieselen door de Vlaamse bossen met zo hier stukjes kassei of makkadam.

Zo, en laten we nu maar stoppen met dat geforceerde Vlaamse gelul door een kaaskop, want die kan er toch niks van. Na die inzinking dacht ik dat ik lekker opschoot. Een groepje onderwijzers dat al rennend een skireis in de paasvakantie aan het plannen was, nam me op sleeptouw. We haalden de ene na de andere trailer in. Tot mijn grote verbazing moesten zij opeens gaan wandelen en stond ik er alleen voor. Maar ik bleek zonder het zelf te weten nog een troefkaart in mijn mouw te hebben.

Toen ik ’s morgens voor het vertrek mijn Hoka Speadgoats wilde aantrekken, bleek dat niet te lukken. Na de Bello Gallico had ik ze te drogen gezet op de verwarming en daardoor waren ze wat gekrompen. Omdat Leonie en Jan Willem op me wachtten, trok ik snel een ander paar schoenen uit de kast: de Race Ultra van Inov8, minstens tien jaar oud. Lichtgewicht schoenen met weinig demping, maar wel met heel veel profiel. Wat een grip! Waar anderen door de modder glibberden en gleden, ging ik als een olietanker recht door zee. Heerlijk was dat. Na afloop was het even minder, want toen voelde ik door het gebrek aan demping mijn kuiten veel meer dan anders.

Na iets meer dan 5 uur rennen kreeg ik van organisator Joeri Schepers een fraaie, handgemaakte houten medaille omgehangen. Dat voelde goed. Lekker gelopen vond ik, en bijna even snel (of langzaam) als drie jaar geleden. Even verderop stond Leonie, omgekleed en al. Ze bleek al vijf kwartier binnen te zijn. Als eerste vrouw en zevende overall. Ik gunde het haar van harte, maar het zette mijn eigen prestatie wel behoorlijk in perspectief. Die kan misschien nog wel wat beter. Pleister op de wonde: Jan Willem deed er nog iets langer over dan ik.

Na afloop geen douches, geen gezellige nazit in de kantine, geen prijsuitreiking. Maar een kniesoor die daar op let. We moeten blij zijn dat we van die gastvrije zuiderburen hebben. Anders hadden we de laatste maanden niet eens van die half-plezante hardloopdagen mee kunnen maken. Dank mannen en vrouwen van Marathons and More! Zeker en vast.

En dan nog een poging tot slotwoord: Thuis heb ik de schoenen uit mijn valies gehaald en ze gekuist. Ze zijn weer proper!

runners high

de voorbereiding op de wedstrijd was klaar

alle trainingen waren prima verlopen

en mijn motivatie was groot

net als mijn zelfvertrouwen

het moest nu echt gaan gebeuren

de wedstrijd was hard

mijn tegenstanders waren genadeloos

de minuten duurden en duurden maar

de tijd werd steeds groter

ik zat wel in de goede bus

maar het was moeilijk

ondanks de enorme belasting van het lichaam

kwam er een zekere rust in mijn systeem

het werd onwezenlijk licht in mijn hoofd

ondanks alle atleten om me heen

betrad ik het labyrint van de eenzaamheid

mijn passen raakten het asfalt niet meer

ik ontsnapte aan de zwaartekracht van het bestaan

het euforisch gevoel was overweldigend

tijd en ruimte voegden zich samen

het leek wel of ik oneindig kon doorgaan

zo ging het dus

de speaker bij de finish

bracht me weer bij bewustzijn

het was afgelopen

het was een soort ontwaken

ik stapte met een zekere tegenzin

terug in de harde werkelijkheid van alle dag

pieter

12 januari 2022