Olne-Spa-Olne

Ik hou van avontuur, maar betrap me er steeds vaker op dat ik in herhaling val. Veel dingen om me heen veranderen en ik wil graag nog wat van vroeger behouden. Oude dingen die niet voorbij gaan geven immers nog een beetje zekerheid. Daarom stond ik zondag al voor de achtste keer aan de start van Olne-Spa-Olne, een trail over 70 kilometer in de Ardennen. Het parkoers kan ik inmiddels dromen en dat is wel fijn bij zo’n zware wedstrijd. Omdat je weet wat er gaat komen, sta je mentaal wat sterker in je schoenen.

Maar helaas, ook Olne-Spa-Olne blijkt mee te moeten in de vaart der volkeren. Het parkoers van de trail-klassieker der lage landen was bij zijn 25e editie heftig vertimmerd en was er bepaald niet makkelijker op geworden. Vroeger was Olne-Spa-Olne een trail met veel klimmen en dalen, maar zelden met echt steile heuvels. Dat was nu helemaal anders. Het werd voor mij daarom niet alleen fysiek een zware strijd maar ook mentaal. Na 16 kilometer, bij de eerste drankpost, had ik het eigenlijk al helemaal gehad en dacht er sterk aan om op het gemakje terug naar Olne te wandelen. Maar ja, Leonie was er ook bij en die liep amper 2 maanden geleden nog gewoon de 246 kilometer van de Spartathlon. Dan ga je niet na 16 kilometer zeggen dat het wel mooi geweest is.

Natuurlijk had er een lampje moeten gaan branden toen ik bij de start hoorde dat het parkoers 2500 hoogtemeters kende. Dat was veel meer dan vroeger. Maar ja, het was nog vroeg, ik dacht er niet goed over na en stond gezellig nog even slap te lullen met Leonie en mijn neef Martijn, die in Olne debuteerde. De eerste vijf kilometers merkte ik alleen dat ik geen topdag had, daarna werd alles anders. Op het plein van het lieflijke dorpje Floret ging het niet links- maar rechtsaf en doken we de diepste dalen in en moesten we de hoogste heuvels op.

De dagen ervoor had het in de streek nogal heftig geregend en gesneeuwd, waardoor de modder soms met gezwinde spoed je schoenen inliep. Leuk, heroïsch en avontuurlijk allemaal, maar als je na 10 kilometer baggeren beseft dat je er nog 60 moet, kijk je er toch iets anders tegen aan. Na de eerste drankpost kregen we gelukkig een veel makkelijker en herkenbaarder stuk gepresenteerd. Ook nu was er modder – de sneeuw was gelukkig gesmolten – maar je kon tenminste lekker doorkachelen. Het was genieten van die heerlijk lange afdalingen, waar je tempo kon maken en toch uitrusten en van de klimmetjes waarop je dribbelend naar boven kon.

Voor Spa komt er dan een lastig stuk, maar daarop was ik voorbereid. Gelukkig had de tweede drankpost, na 32 kilometer bij Spa, wel aan zijn tradities vastgehouden. Een vrijwilliger kookt daar jaarlijks enorme pannen rijst in melk en roert er wat vanille en suiker (of vanillesuiker?) door. Ik vind het heerlijk en kan er dan de komende kilometers meestal wel even tegen. Ook in dit geval, maar een kilometer of 10 verder, stond er weer een man met een hamer. Tot mijn onuitsprekelijke geluk gingen daar vlak voor mijn neus de spoorbomen naar beneden en nam ik juichend plaats op de rand van de stoep. De trein deed er lekker lang over, waarna de klim naar het kasteel van Theux wachtte.

Daar hadden ze ook heerlijke bankjes en ik wist dat er een kilometer of 4 verderop weer wat bankjes op me wachtten. Dat was na 48 kilometer in Onneux, bij drankpost numero 3. De vorige keer nam ik daar een bakje soep en dat bleek een verkeerde keus. Lang tot na de finish proefde ik toen de weeë smaak van iets was ze potage de legumes noemden. Waarom ik dit keer voor een broodje worst koos, ik heb geen idee. Het zal wel iets met vermoeidheid te maken hebben gehad. Ooit at ik tijdens een trail in Drente een broodje knakworst is dat is me toen bijzonder slecht bevallen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Gelukkig ging het nu beter en als klap op de vuurpijl had de organisatie een lastig stuk naar Pepinster omgeruild voor een vriendelijk, goed te belopen pad. Dat gaf de burger moed. In Pepinster kon je voor het eerst de enorme gevolgen van de overstromingen deze zomer goed zien. We liepen over een gloednieuwe brug omdat de oude weggespoeld was en vele huizen waren nog onbewoonbaar. Een paar dorpen verder was het nog erger. Daar was een doorgaande weg nog steeds afgezet omdat een deel was weggespoeld en waren nagenoeg alle huizen onbewoonbaar verklaard. Er was, nota bene op zondagmiddag, één mannetje met een sjofel puin aan het verplaatsen, maar veel leek er in de tussentijd nog niet gerepareerd of opgeruimd.

Na die lange vlakke lege weg dacht ik dat met twee klimmetjes drankpost nummer 4 bereikt zou worden. Maar ook nu bleek alles anders. Het was inmiddels donker, het hoofdlampje ging op en er kwam nog een echt lastige klim bij door een donker bos. Aan het eind van dat pad keken twee ogen mij spiedend aan. Wat was dat? Een hert? Een wolf? Het bleek een hond die wat afstand genomen had van zijn baas. Drankpost 4 was bovenop de heuvel en waar ik al voor vreesde, kwam uit. We moesten via een ander paadje weer naar beneden en kwamen zo uit op de plek waar vroeger drankpost 4 was. Een smerige omweg voor niet meer dan een tucje en een halve liter cola.

Inmiddels was ik echt wel een beetje gekookt, met de wetenschap dat er nog twee lange, steile klimmen wachtten. Daarbij begon het ook nog eens te sneeuwen en zat er weinig meer op dan heel voorzichtig verder te gaan. Met die sneeuw in je hoofdlamp en de druppels op je bril blijft het uitzicht op het pad voor je tot een minimum beperkt. Eindelijk, ruim een uur later en zeven kilometer verderop, wachtten in de plaatselijke sporthal de warme lasagna en een ijskoud biertje, heel attent voor me op tafel gezet door Leonie en Martijn. Ook zij zagen naar mijn idee nog wat pips om de neus van de vele inspanningen, maar hadden tijd genoeg gehad om weer een beetje op adem te komen.

Leonie was al bijna 3 uur eerder binnen, Martijn bijna 2 uur. Vanzelfsprekend stonden zij aanmerkelijk hoger op de ranglijst. Leonie werd in 7.24.13 36e en eerste Nederlander, 2e vrouw en 1e in haar leeftijdscategorie. Martijn finishte in 8,26.15 als 143e, 6e Nederlander en 47e bij de mannen 40+. Ik zie mezelf na lang doorscrollen terug op de 405e plaats in 10.09.56 maar wel als 3e 60-plusser. Voor Olne-Spa-Olne hadden liefst 1200 lopers ingeschreven, sommigen al 2 jaar geleden maar ze konden door cornona steeds niet aan de bak. Van hen kwamen er ‘slechts’ 700 aan de start. Er finishten er 611 binnen de toegestane tijd van 13 uur.

requiem voor een oude sporttas

de converse

1964 – 2021

hij is bij het grof vuil gezet

zijn rol als sporttas heeft hij

trouwhartig en beleefd vervuld

hij wordt hiervoor hartelijk bedankt

geen bloemen

het is gedaan

dus

door de jonge atleet gekocht in 1964

bij V en D voor f 22,50

fris en fruitig was hij

met een mooie rode kleur

hij mocht er wezen

en hoorde er helemaal bij

iedereen keek naar hem

wat heeft hij wel niet allemaal meegemaakt

en wat heeft er allemaal in gezeten

wat een vragen..

een notitieboekje met pr’s

( 10 km in 36.18 etc etc )

een uitslag van de singelloop 1983

verroeste veiligheidsspelden

zweetsokken

modderige sportkleren met

okselzuren en kruisdampen

oude veters

een medaille van de boulevardloop

en nog een hele verzameling

andere prullaria

ook een papiertje met datum en plaats

de genoteerde afspraak

met een mooi meisje….

nu

afgescheurde hengsels

het kunstleer gescheurd

de kleur is verschoten tot vaal geel

hij is een metafoor voor de oude atleet

fris en voortvarend gestart

hunkerend naar geluk en succes

bereikte hoogtepunten

opperste euforie

daarna

het kantelpunt meegemaakt

de mid-life crisis verwerkt

versleten illusies

een verzameling frustraties

cooling down apres la lettre

definitief verkleurd

de huid verrimpeld

de spieren afgenomen

maar toch opgewekt

en met een blij gemoed

rustig naar de finish

zonder medailles

die keus kan de converse

helaas niet maken

R.I.P.

pieter

27 november 2021